مقایسه دو روش با استفاده از دست و بدون استفاده از دست بر وضعیت پرینه

زمینه و هدف: صدمات پرینه از آسیب هایی هستند که مکررا حین زایمان طبیعی رخ می دهند. روش های متعددی با هدف کاهش آسیب های پرینه به کار می روند. هدف ما در این مطالعه تعیین و مقایسه فراوانی و درجه پارگی های پرینه در ارتباط با دو روش کنترل پرینه هنگام زایمان "با استفاده از دست" و "بدون استفاده از دست" می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی یک سو کور است. نمونه های پژوهش (در سطح اطمینان 95 درصد و توان آزمون 80 درصد) 187 نفر برآورد گردید، که پس از اخذ رضایت نامه کتبی از آنان به روش تخصیص تصادفی به طور مستمر در یکی از دو گروه کنترل پرینه بدون استفاده از دست (98 نفر) و گروه کنترل پرینه با استفاده از دست (89 نفر) قرار گرفتند. در گروه آزمون، پژوهشگر طی مرحله خروج سر بدون تماس دست با پرینه به صورت انتظاری تنها به مشاهده مراحل خروج سر پرداخت. در گروه کنترل، پژوهشگر طی مرحله خروج سر به حمایت پرینه با استفاده از مانور ریتگن پرداخت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاکی از آن است که نسبت سالم ماندن پرینه در گروه کنترل پرینه بدون استفاده از دست 9/44 درصد در مقابل 10 درصد در گروه کنترل پرینه با دست بود که تفاوت آماری معناداری را نشان می دهد (p>0.0001). پارگی پرینه 51 درصد در گروه آزمون و 47.2 درصد در گروه کنترل رخ داد، که تفاوت حاصله معنادار نبود (p=0.55). اغلب موارد پارگی در هر دو گروه، نوع درجه یک بود (50 درصد در گروه آزمون و 64.3 درصد در گروه کنترل). میزان موارد اپی زیارتومی در گروه آزمون 3.1 درصد و در گروه کنترل 75.3 درصد بود. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که سیاست استفاده از روش کنترل پرینه بدون دست، روشی ایمن و موثر جهت جایگزینی با سایر روش های حمایت پرینه هنگام زایمان می باشد.